Na 3 dagen voorweeën leek het deze keer raak te zijn. De weeën werden zwaarder en sterker en eindelijk zou de bevalling gaan beginnen. Ik was er klaar voor en bij elke wee dacht ik: ‘kom maar op’.

Ik typ dit verhaal met bepaalde spanning omdat ik terugdenk aan die intense beleving, wat een bevalling is. Er ontstaan kriebels in m’n buik en ik voel dezelfde zenuwen als toen. Dit heb ik nog steeds als ik er aan terugdenk en af en toe droom ik er ook van.

Het was 23:00 ‘s avonds en ik had al twee uur weeën. Ik wilde mijn zoontje gaan ontmoeten en ik kon niet langer wachten. In het begin werd ik zelfs enthousiast van elke wee omdat ik wist dat het eindelijk was begonnen. Ik liep rondjes door de huiskamer en er stond muziek op die ik van tevoren had uitgekozen. Bij elke wee die kwam deed ik de ademhalingsoefeningen die ik had geoefend. Bij elke fase van de bevalling hoorde een andere oefening. Ik voelde hem opkomen en focuste mij volledig op wat er gebeurde in mijn lichaam. Ik gaf me over aan de pijn en ademde deze goed weg. Mijn vriend belde de verloskundige. Ik zat bij een verloskundige praktijk waar meerdere verloskundigen werken. Ik hoopte dus ook op een bepaald iemand maar helaas was het degene waar ik het minste mee had. Ik baalde hier 1 minuut van maar legde het naast me neer. Het maakt niet uit hoe of met wie hij er komt, als hij er maar komt. Toen zij kwam kijken was ik eerst bang dat het weer om voorweeën ging, want ja.. ik had dit nog nooit gedaan dus hoe wist ik of dit de real deal was. Er was al eens vaker bij mij gekeken of ik ontsluiting had en ik was gestript dit vond ik een vrij pijnlijke bedoeling. Maar nu dacht ik ‘ga maar koekeloeren het maakt mij niet uit’. Ik had al een aantal dagen 2 cm ontsluiting maar de verloskundige had goed nieuws. “Je zit al op 5 cm dus we gaan naar het ziekenhuis.” Ik was opgelucht maar werd tegelijkertijd ook erg zenuwachtig. Dit was het moment, het zou nu gaan gebeuren.

Wij pakten gauw onze complete inboedel in en vertrokken naar het ziekenhuis. Het was ‘s nachts dus het was rustig op de weg, ik pufte in de auto een aantal weeën weg en belde mijn ouders dat de bevalling was begonnen. Het gaat vannacht gebeuren! Althans dat hoopte ik wel.

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis begonnen de weeën wat pijnlijker te worden, een gezellig kletspraatje tussendoor werd steeds lastiger. Ik kwam binnen in de verloskamer en werd nog zenuwachtiger. “Voordat we beginnen moeten we eerst even een Corona test bij u afnemen” zei de verpleegkundige. Verdomme ja natuurlijk.. het hele land was nog steeds in rep en roer, er heerste een of andere ziekte en ik moest mijn kind op de wereld gaan zetten. De test was gauw klaar en ik ging in overleg met de verloskundige.

“Geef mij maar een ruggenprik” zei ik, want ik merkte dat de pijn heftiger werd. (Mijn verloskundige riep thuis ook 100 keer dat dit nog niet het ergste was en dat het nog veel heftiger zou worden, niet echt handig om steeds te zeggen). Er arriveerde een verloskundige van het ziekenhuis omdat zij het dan over zou nemen. Ze kwam kijken en ontdekte dat ik al 7cm ontsluiting had. “Meid jij bent zo goed bezig, je zit al op 7cm en je doet het fantastisch rustig. Het is onvoorstelbaar hoe kalm je bent dus denk je niet dat je dit gewoon redt?” In mijn hoofd dacht ik aan m’n beste vriendin. Zij was net bevallen en was in bad gegaan voor de pijn en had het ook zonder medicatie gedaan. ‘Ik kan dit gewoon’ dacht ik bij mijzelf. Oke change of plans, ik wil graag in bad en geen medicatie.

Het bad stroomde vol water en mijn zware lijf en ik stapte erin. Het warme water was zo fijn. Lau nam plaats naast me en heeft sinds de eerste wee mijn hand niet meer losgelaten. De weeën waren dermate intens geworden dat ik niet meer kon praten. Pure focus op m’n lichaam en geest. Ik deed ademhalingsoefeningen om ze weg te blazen. Ik werd aangemoedigd door Lau. Dit ging goed. In mijn cursus van ‘bevalwijzer’ had ik gehoord dat er een moment zou komen dat je zou denken: ik kan dit niet haal me hier weg ik ga dit niet doen. Omdat ik wist dat deze zou komen kon ik die gedachtes makkelijker aan. Ik zat namelijk te denken of er een prik bestond die mij zou verdoven zodat ik niets meer kon voelen en ik zat te denken of ik er ook gewoon even mee kon stoppen zodat ik niks meer voelde. Het was een soort strijd met mezelf in m’n hoofd. Ik moest mezelf echt aanmoedigen en rustig houden. Ik merkte dat je geest belangrijker is op zo’n moment dan je lichaam.

Na een uur of 2 puffen in bad was ik ver genoeg om te persen. Wow, nu al? Dacht ik. Ik wist niet wat ik moest doen. Persen? Ja..dat was een kunst op zich kwam ik achter. Op dat moment komt er een soort oerkracht in je vrij waar je je volledig aan moet overgeven. Helaas was die kracht niet genoeg om in bad te doen dus moest ik eruit. Ook zo fijn, lekker over de gangen wandelen terwijl je middenin je bevalling zit.

Ik klom als een soort verdronken walrus op de tafel en ging verder waar ik mee bezig was. M’n weeën zwakte af doordat ik uit m’n bubbel werd gehaald. Dit vond ik jammer. Ik moest dus extra hard werken. Na een uur was daar om 04:02 onze prachtige zoon Oliver. Mijn vriend had ik nog nooit zien huilen maar dit haalde hij toen van de afgelopen 3 jaar in. Ik was zo in mijn bubbel, overweldigd en verbaasd toen Oliver op mijn borst werd gelegd. Ik zag z’n bos donkere haartjes, ik hoorde z’n huiltje.. hij was perfect. Het voelde meteen alsof hij bij mij hoorde. Die kleine handjes pakten mijn vinger vast en ik wist dat ik ze nooit meer los zou laten. Het gevoel wat je hebt op het moment dat je dan naar je man kijkt is ongelooflijk speciaal. Dit hadden wij samen gemaakt, dit was een beetje van hem en een beetje van mij. De liefde die wij voor elkaar voelen was in dit kleine mini mensje gestopt. Wauw!

Ik mocht heerlijk een tijdje met hem liggen toen de benedenverdieping van mij weer in orde werd gemaakt. Ik merkte er niks van omdat ik bezig was met hem. Hij werd daarna gewogen en Laurens ging de kleertjes aan doen samen met de verpleegkundige. Wat was het heerlijk om daar naar te kijken.

Ik was geestelijk echt even helemaal van de wereld na mijn bevalling. Het was zo intens en ik kon niet zo goed geloven dat ik het gewoon had gedaan. Ik was, omdat ik geen medicatie had, ook zo bewust van alles wat er gebeurde. Terwijl ik dit typ zijn de zenuwen er opnieuw. Ik vond het zo bijzonder maar ook zo intens. Een paar uurtjes later was ik redelijk bijgekomen en mochten we naar huis. Die gedachte vond ik heerlijk.

In de auto zat ik naast de maxi cosi waar mijn kindje in lag (wauw die gedachte). Ik kon niet stoppen met kijken, zo trots was ik. We kwamen ‘s ochtends rond 10 uur thuis dus we konden lekker een hele dag bijkomen en genieten. Ik had thuis mijn bevallingsjurkje lekker aangetrokken zodat we samen konden cocoonen. Het fijne was ook dat dit met de borstvoeding superhandig was.

De kraamweken waren fantastisch. Onze kraamverzorgster was een topper, er kwam weinig visite en we konden echt met z’n drieën genieten. Ik kon lekker bijkomen en Lau leerde alles. Van badje tot luier tot rompers en borstvoeding!

Ik denk dat ik een hele fijne bevalling heb gehad omdat m’n geest en lichaam goed samenwerkten. Er zijn geen gekke dingen gebeurd en m’n lichaam werkte goed mee. Als ik soms andere verhalen lees dan bof ik enorm. Toch blijf ik het zeggen, het is zo intens. Je zit tussen een heel positief en heel angstig gevoel in omdat het zoveel van je lichaam en geest vraagt. Ja, vrouwen over de hele wereld bevallen dagelijks. Toch is het als vrouw een van de mooiste prestaties ooit en een van de heftigste. Dus laten we het alsjeblieft niet kleiner maken omdat het dagelijks gebeurt. Het is werelds!

Ik krijg wel eens de vraag of ik tips heb voor de bevalling. Deze zocht ik zelf ook heel vaak op Google. Het vervelende is alleen dat elke bevalling zo verschilt. Elk lichaam en elke mindset is anders. Bereid je vooraf voor via een cursus (ik heb heel veel gehad aan de cursus van Bevalwijzer) zodat je weet wat er gaat gebeuren. Ik kende de verschillende fases in een bevalling en wist ook wat er in mijn lichaam per fase zou gebeuren. Dit hielp enorm en zorgde voor minder angst. Wat voor mij fijn was, was dat ik in m’n hoofd zo rustig kon blijven en dat ik m’n ademhaling volledig onder controle had. Ik gaf vertrouwen aan mijn lichaam en liet alles over me heen komen. Ik vocht er niet tegen maar omarmde het. Ik wist namelijk dat het me dichterbij m’n kindje zou brengen. Iedere vrouw kan dit. We zijn er voor gemaakt!